Confusion in Redwood Forest

4 augustus 2013
Vandaag niets gepland. We hebben in dit gebied tijdens het samenstellen van de reis niet veel kunnen vinden. Het ontbijt bij het stel uit India is een beetje anders dan normaal. We stapten met z'n vieren de ontbijtruimte binnen en zagen tot onze verbazing totaal geen mogelijkheid om even te zitten. Het ontbijtbuffet was, zoals ze dat zelf noemen, een ontbijtbar. En een karige bar ook. Er stond niet heel veel. We konden helemaal niets meenemen voor onze lunch voorraad. Sterker nog we hebben zelfs gebruik gemaakt van onze eigen voorraad. We moesten zelfs vragen om een dienblad om het mee te kunnen nemen. We hadden echt het gevoel dat alles wat we meenamen werd bekeken en dat ze het eigenlijk allemaal net iets te veel vonden. Het probleem is dat we geen tafel en stoelen hebben. We proberen, zeker met Steijn en Esmee, zo veel mogelijk aan een tafel te zitten. Zeker even met het ontbijt. Ontbijt in de hotelkamer hebben we dus liever niet. Maar goed, we hebben alles op een dienblad gestapeld en aten op bed terwijl we de kinderen onder controle probeerden te houden. O ja, betreft de druivenjamvlekken (was het enige beschikbare beleg!) op de lakens, eigen schuld, dikke bult! ;-)

Zo, genoeg gemopperd, we zijn er snel weggegaan. Snel verder langs de kust welke ons eigenlijk deed denken aan de kust van Engeland, maar dit kan ook komen door de mist welke ook vandaag weer volop aanwezig was, dwars door Redwood Forest. We hebben nog nooit zoveel bochten in een weg gezien. Gedurende een weg van zeker 50km geen enkel recht stukje weg gezien. Opnieuw weer een prachtige omgeving met weer een totaal ander uiterlijk. 

Terwijl we door het bos heen toeren zien we gele borden met rode vraagtekens. Iets over confusion en het mysterie van de confusion hill. We werden toch wel nieuwsgierig en omdat het toch tijd was voor Esmee haar fruithapje hebben we besloten om het op te zoeken wat niet heel moeilijk was vanwege de 500 bordjes die deze mensen hadden opgehangen. Bordjes, een stuk of acht op elkaar gestapelde uit een houten boomstam gesneden beren van in totaal en meter of 15 hoog en nog meer vraagtekens. Terwijl we de boel een beetje verkennen zien we ergens een kastje met oude foto's erin. Zwart wit foto's. Het mysterie zou een huisje zijn waarin de zwaartekracht niet meer klopt. Ook zou je groter lijken wanneer je richting het noorden staat dan wanneer je richting het zuiden staat. Allemaal heel erg vaag. De enorme poespas om het hele gebeuren heen maakt ons toch wel nieuwsgierig en we besluiten er naar binnen te gaan. We kunnen via de giftshop gratis naar binnen. In dit deel van het park mag je picknicken en er zijn wat speeltoestellen voor de kinderen. Ze hebben een bak met stenen gemaakt waar je stenen toren kunt stapelen en allemaal dat soort "natuurlijke" spellen en bezigheden. Dan lopen we richting de heuvel waar het allemaal om draait. Een hekje met een stuk of tien bordjes vertelt ons ook dat toegang tot dit gedeelte betaald moet worden in de giftshop. Het zal allemaal wel, eerst kijken of het wat is. We lopen door en staan voor een lange balk met een waterpas erop. Recht tegenover elkaar staan twee paar gele voeten geverfd. Steijn gaat aan de ene kant op de voeten staan en Rudi aan de andere kant. Volgens de instructies moeten ze nu van plek wisselen. Zowel Steijn als Rudi staan even heel raar te kijken. Het gevoel is enorm raar. Rudi heeft helemaal het gevoel dat hij een stuk groter is geworden en wanneer ze weer terug draaien is het gevoel andersom. We zien aan de reactie van Steijn dat hij niet goed kan plaatsen danwel omschrijven wat er gebeurt. Er volgen twee meiden en een jongen na ons en omdat wij inmiddels uitgevogeld hebben hoe het werkt helpen wij ze een stukje op weg. Ze zijn wat cynisch maar proberen het toch. Met dat ze omdraaien zien we dezelfde reactie, totale verbazing. Beste lezers, dit is echt heel vaag. Als je in de buurt ben, betaal 5 dollar per persoon en ga hier naar binnen. We lopen verder en merken dat we niet meer recht lopen. We zien een stroompje water wat omhoog zou lopen of iets dergelijks. Wij zien het niet en lopen door een raar huisje in. Het huisje is schuin gebouwd en er staan wat proefjes in. Een gele stoel in de hoek waar het bijna onmogelijk is om zonder handen vanaf te stappen en twee banen met golfballetjes welke omhoog rollen. Het is allemaal trucage doordat het huisje scheef staat maar wel erg leuk gevonden. Daarna komen we buiten het huisje weer een groter - kleiner vergelijking tegen. Weer gaan Rudi en Steijn op de voetjes staan en kijkt Annemarie van een afstand of ze het ook ziet. En ja, het verschil is aanwezig. Ook hier lijkt het te werken en zelfs voor de derde persoon. Het is een kort rondje en het is allemaal heel eenvoudig zonder veel toestanden (op alle bordjes na) maar het was erg leuk om hier even te stoppen.

Klik hier voor de video van Confusion Hill of ga naar Video's

We hebben even gesproken met de eigenaresse van het gebeuren en gevraagd of er nog meer te doen was in de regio. Ze gaf aan dat er een route is genaamd avenue of the giants. Dit schijnt wel leuk te zijn. We hebben geen idee wat het is maar gaan op zoek. Een dorp verder vinden wij een vvv welke open is op zondag. Een dame op leeftijd, zeg maar flink op leeftijd, vraagt of ze ons kan helpen. Ze schuifelt vanachter de balie vandaan en pakt, na ongeveer 10 minuten schuifelen (ok beetje overdreven), een kaart voor ons met daarop de weg naar de avenue of the giants. Ze vertelt met haar ogen dicht hoe we er moeten komen, met haar ogen dicht dat er bomen staan welke inmiddels 2000 jaar oud zijn en neemt zonder ook maar een keer te spieken met haar ogen dicht de gehele route met ons door. Er zou ook een plek moeten zijn waar de bomen zelfs 2500 jaar oud zijn. Omdat deze dame er ongeveer ook 3500 jaar oud uit ziet geloven we haar op haar uhhh dichte ogen en gaan op pad. En inderdaad, we rijden door het bos en voelen ons ineens heel klein. De verhouding is compleet weg door de inmens grote bomen. We stoppen bij een klein parkeerplaatsje en zien een omgevallen boom. Wanneer we dichterbij komen begrijpen we wat een enorm gevaarte het is. Er is bij de kluit een groot gat ontstaan. De aarde is daarnaast op een hoop geschoven. De boom ligt er duidelijk al even maar is voorlopig ook nog niet weg. Het is onmogelijk om op de stam te klimmen waar deze een paar meter hoog is. We wandelen verder door het bos en zien de stam lange tijd naast ons liggen. Het is moeilijk inschatten hoe hoog deze bomen echt zijn. Steijn vermaakt zich kostelijk. Hij is gek van het bos en loopt met takken en stukken schors. Met de tak probeert hij een boom met een stamdiameter van een meter of 5 omver te slaan. Het is een heerlijke wandeling en nogmaals je voelt je net een kaboutertje wanneer je tussen dit soort reuzen loopt. De naam van de weg is volledig terecht. We stappen in de auto en rijden verder naar de 2500 jaar oude bomen. Dit stukje bos ziet er wel iets anders uit maar we zien weinig verschil. We keren de auto om en vervolgen onze route naar Eureka om daar uiterlijk rond 16:30 aan te komen.

Aangekomen in Eureka zoeken wij een hotel van de voor ons inmiddels favoriete Best Western keten. Er zouden er twee moeten zijn. Bij de eerste is het gelijk raak. We krijgen een full warm breakfast buffet om de schade van vanmorgen in te halen en er is een verwarmd half binnen en half buiten zwembad.

We hebben heerlijk even gezwommen en een boterham gegeten. We hebben ook vandaag een warme uitgebreide lunch gehad zodat we aan het einde van de dag voldoende tijd hebben. De lunch was bij een erg grappige kroeg/restaurant. De serveerster brulde tegen alles en iedereen. Ze bedoelde het vast niet zo maar niemand durfde nog iets te zeggen, vragen of te doen. De Smileys op haar schort waren vast als grap bedoeld van collega's of vaste klanten. De serveerster werkte wel erg hard en ze bedoelde het heel goed allemaal. Het kwam er alleen een beetje angstaanjagend uit. De zaak kwam een beetje over als een soort biker zaak, vooraan een donkere kroeg met een jukebox en achterin wat tafeltjes om te eten.

In het hotel snel even een kop koffie voor de deur gedronken. Het was te koud om buiten te zitten. Steijn sliep binnen vijf minuten dus konden we snel weer naar binnen.